Terugblik op het verleden
Wanneer Mini wordt gebeld, komt ze net van beneden, waar haar man oefent met het rijden in de scootmobiel. Ze gaat ontspannen zitten en vertelt over de vakanties en reizen in haar leven. Daar begint het verhaal van Mini en haar man Reitze.
"Je zou er even tussenuit moeten gaan", adviseerde een predikant haar na het overlijden van haar eerste man. In het ND las ze over een aantrekkelijke reis en besloot de stap te zetten. Daar ontmoette ze Reitze, zittend op een koffertje bij het busstation waar haar dochter haar afzette. Hij bleek een medereiziger voor het leven, want Reitze wilde contact houden na hun eerste ontmoeting. Ze trouwden in 1997 en reizen bleef een rode draad in hun leven. Van culturele uitstapjes tot vakanties waarin ze de geschiedenis induiken, van Amerika tot Griekenland, Moskou en de Baltische staten.
"Ik realiseerde me dat het reizen op de manier zoals we dat deden, ophield."
Niet lang geleden kwamen ze terug van een reis samen, maar deze verliep niet zoals gehoopt. Sinds de diagnose dementie nemen de zorgen toe, wat voor spanning zorgt wanneer ze weg zijn. "Onze reis naar Gent in 2021 voelde als onze laatste zelfstandige reis. Tijdens die trip merkte ik dat het moeilijker ging", vertelt Mini. Op advies van haar broer besloot ze een meer verzorgde vakantie te proberen. Ze gingen samen op een bootreis waarbij zoveel mogelijk geregeld was. "Dat er voor mij gezorgd wordt, dat is voor mij pas echt vakantie. Voor mijn man is het belangrijk dat er weinig prikkels zijn, dus regelde ik een eigen plekje met de leiding."
Helaas heeft Mini minder kunnen genieten dan ze had gehoopt. Ondanks het ontmoeten van ontzettend leuke tafelgenoten gaven de zorgen haar veel spanning. "Ik realiseerde me dat het reizen op de manier zoals we dat deden, ophield. Dat besef doet pijn."
Denk ook aan jezelf
Hoe vakanties er in de toekomst uit zullen zien, weet ze niet precies. Ze zou graag vaker een week onbezorgd op pad willen en ook uitrusten. Samen wordt er besproken wat daarvoor nodig is, want wat Mini andere mantelzorgers en zichzelf op het hart wil drukken, is dat het zo belangrijk is om aan jezelf te denken om de taak als mantelzorger vol te kunnen houden.
Terwijl ze vertelt, pakt ze een papiertje en schrijft erop: “FIETSEN!!!” als herinnering dat de kleinste vakanties soms een blokje om zijn. En precies die blokjes om zijn soms al een hele reis.
Onvoorwaardelijke steun
Hennie gaat al jaren alleen op vakantie. Ze is getrouwd met Henk, die liever thuis blijft. Dat is altijd zo geweest. “Henk was zelfs degene die me voorstelde aan een clubje vrouwen die vaker reisden.” Toen de dementie van Henk een grotere rol ging spelen, sprak Hennie hardop uit: “Ik weet niet of ik nog wel weg kan.” Haar kinderen hadden daar maar één antwoord op: “Mam, jij gaat weg. Je bent er aan toe om weg te gaan.” De steun van haar kinderen is onvoorwaardelijk.
“Ik hoef nooit zoveel te doen. Henk heeft maaltijden van Apetito in de diepvries en een paar direct in de koelkast, dat regel ik zelf. De kinderen doen de andere dingen. Mijn dochter heeft hier een week geslapen." Ze werkte vanuit het huis van haar ouders en ging wanneer het kon elders werken, om ’s avonds laat bij Henk te slapen.
Rust en vertrouwen
“We zijn heel open over wat er bij ons speelt. De casemanager en de buren letten op. Iedereen weet dat ik wegga, wat het gevoel geeft dat alles goed geregeld is. Wanneer ik dan aan het reizen ben, kan ik het echt goed loslaten. Het geeft me rust dat er altijd iemand is. Die vakanties zijn zo nodig om het vol te houden, en ik weet dat ik aan mezelf moet denken. Thuis kan ik mezelf heel goed wegcijferen. Als ik veel thuis ben, word ik sneller moe en merk ik dat alles om Henk draait: waar hij is en wat er gebeurt. Als ik weg ben, is het zoals het is. We hebben samen afgesproken dat, als er iets ernstigs gebeurt, we elkaar dat nooit mogen verwijten. Dat kan natuurlijk veranderen als de ziekteverschijnselen erger worden, maar voor nu geeft het ruimte.”
En zo reist Hennie langs de Donau, bezoekt ze Slot Melk en struint ze door de prachtige steden Wenen en Praag. Ze heeft het waanzinnig naar haar zin gehad. Henk voegt op de achtergrond nog toe: “Mijn vrouw hoeft niet te denken dat ze me hier achterlaat.” Henk gunt zijn vrouw de reizen zoals hij altijd heeft gedaan. Ze proberen niet alles in het teken van de ziekte te zien, maar ook te genieten. Dat gunnen ze alle mantelzorgers.
